یه انشای عاشقانه درباره دیدار یار غایب دانی ک چه زوق دارد؟ ابری است ک دربیابان بر تشنه ی ببارد

دیدار یار غایب یک لحظه‌ای است که قلب را به شوق و شور عشق پر کند. آن لحظه‌ی معناپری که در خیالات، دل را به پرواز درآورده و احساسات را به نغمه‌های شاداب و آهنگ‌های لطیف می‌پیوندد. یار غایب همچون ابری فراموش‌نشدنی است که در بیابان زندگی، قطرات آب شفاف و خوشبو را بر تشنه‌ی انتظار بباراند. ذوق دیدار یار غایب همچون گلهایی د پر کند. دیدار یار غایب نیز مانند آن ابر است که در دل بیابانی از چشمه‌های اشتیاق، تجلی می‌یابد. این لحظه‌ی از عطر و رنگ است که در زمینهای انتظار می‌شکفد. دل، همواره به امید لحظه‌ای است که لبخند یار را ببیند و در این دیدار، شعله‌های شوق در اعماق روحش روشنایی و گرمایی بیشتری پیدا کند. ابری که در بیابان بر تشنه‌ی ببارد، همچون امیدی است که در زمین خشک و بی‌آبی دلها، باران بخشد و زندگی را با نسیمی از تازگی و امید پر کند. دیدار یار غایب نیز مانند آن ابر است که در دل بیابانی از چشمه‌های اشتیاق، تجلی می‌یابد. معرکههههههههه این لحظه‌ی دیدار، زمانی است که یار غایب، هر غم و غصه‌ای را از دل عاشقان می‌شوید و در جشنواره عشق، قلب را به نوازش عشق خود می‌آغازد. این دیدار، همچون بارانی لطیف، نه‌تنها خاک زمین را نیل به آب می‌کند، بلکه دلها را نیز از خشکی انتظار آباد می‌کند. در کلام زبان زیبا و شاعرانه، دیدار یار غایب چون ابری در بیابان، عشقی پرشور و پراز امید است که با بارانی از لحظات خوشا و دلنشین، دل را به شادی و سرور پر کرده و زندگی را به رنگ و بویی دیگر تزیین می‌کند.